Het verdronken land – D. van Heest

Detlev van Heest volg ik al sinds zijn eerste boek “De Hollander en de verzopen katten”. Ik had toen juist Jannie Regnerus magnifieke getuigenis over Japan uit, “het geluid van vallende sneeuw” en alles dat met het land van de sushi en de saké te maken had, kon rekenen op mijn welgemeende interesse. Detlev van Heest bleek niet alleen mijn interesse in het land te delen, maar ook mijn liefde voor de Voskuiliaanse verteltrant. Sterker nog, de auteur schijnt bevriend te zijn geweest met de auteur. Of dat werkelijk zo is, komt in het derde deel van Van Heests wederwaardigheden op losse schroeven te staan. Daarin trekt de auteur namelijk in twijfel of onze sym- of antipathie hem moet betreffen, of slechts het personage dat hij onder eigen naam opvoert. Van Heests focus verschilt in de drie boeken nogal. In het al genoemde “De Hollander en de verzopen katten” richt hij zich op het wel en wee van zijn buren, mensen die hij met een misanthrope blik beschouwt, en toch kan hij niet buiten ze. De kracht zit hem grotendeels in de herhaling.  Als de familie Van Heest, bestaande uit Detlev, Annelotte en hun kat Kootje, bij de familie Zevenzeeën eet, krijgt Detlev steevast buikloop.

In “Pleun” is de focus veel meer op de thuissituatie gericht. Er zijn dan ook weinig buren in Nieuw-Zeeland, waar man, vrouw en kat een boerderijtje bewonen. De enige contactpersonen in de wijde omgeving zijn de eveneens uit Nederland afkomstige buren. De buurman, Pleun, geeft zichzelf steeds opvallender een plek in hun huishouden. In het derde boek, “Het verdronken land”, keert Van Heest terug naar Japan. Eerst om lieux de mémoire te bezoeken, vervolgens, gestuurd door dagblad Trouw, om verslag te doen van de verwoestingen die de tsunami aanrichtte. Dit gedeelte van het boek heeft een wat column-achtig karakter. Op Van Heests schouder bezoeken we de familie Zevenzeeën, en vanaf dat moment is het boek een feest der herkenning.

Anders dan Voskuil komt niet Van Heests omgeving, maar hijzelf het akeligst uit de verf. Wat een misselijk mannetje is dat toch: – onredelijk, egocentrisch en vol zelfmedelijden. En wat werkt dat verslavend!

Het verdronken land – Detlev van Heest
uitgeverij van Oorschot
isbn 9789028241848