Laatst had ik het weer; het ongemak van het denken tijdens een gesprek. Er is een nieuw meisje naast ons komen wonen. Ze heeft kunstgeschiedenis gestudeerd en weckt haar eigen paprika’s; allemaal dingen die ik wel zou willen maar niet aandurf. Tijdens ons kennismakingsgesprek in haar woning, een huis dat vertrouwd is en tegelijkertijd onbekend terrein, fantaseer ik: we gaan samen naar haar moestuin en zij leidt me rond langs interessante beeldhouwwerken. Dus moet ze me heel aardig gaan vinden, anders worden we geen vriendinnen. Ik let goed op wat ik zeg. Zei ik daar iets raars? Volgens mij wel. Het buurmeisje vraagt iets door mijn gedachten heen. Ik moet de vraag nog een keer horen en denk goed na over het gewenste antwoord. In haar ogen lees ik dat ze me steeds vreemder gaat vinden. Ik moet maar eens naar huis gaan. Ze knikt opgelucht. Ik probeer haar uit te leggen dat ik soms verlegen ben, bij een eerste kennismaking. Verlegen is eigenlijk niet het goede woord, maar ik zie dat ze verder wil met haar werk. Mijn uitleg hangt half af tussen ons in als ze zich omdraait.
Ik vrees dat we geen vriendinnen worden.
Later vertel ik iemand het voorval. Over het ongemak van het denken. Hij adviseert me Lydia Davis’ Bezoek aan haar man en andere verhalen te lezen. Als ik twee bladzijden gelezen heb, snap ik wat hij bedoelt. De gedachten stromen over de pagina’s. In messcherpe bewoordingen. Vers uit het hoofd op het blad. Maar met een ironische distantie die behoedt voor hysterie. Haar werk doet me denken aan Kafka’s korte verhalen; dezelfde droge registratie van de alledaagse absurditeit. Ik wil de komende dagen alleen nog maar lezen. En niet denken. En ook niet naar een moestuin om te wecken.
Bezoek aan haar man en andere verhalen – Lydia Davis
uitgeverij Atlas
isbn 9789045019123